باید سفر کرد از این همه تکرار

باید سفر کرد از اینهمه تکرار،
باید عبور کرد؛
از کنار درختان ایستاده،
از کنارِ تپه‌ها و کوه‌های بی‌هدف،
و از کنار آدم‌های غمگینی که
هیچ مقصدی برای رفتن ندارند،
آدم‌هایی که از یک‌جا ماندن و تکرار،
خسته‌اند و در غارِ سکوتِ خویش، فرو رفته‌اند.
گاهی آنقدر فضای تکراریِ این شهر، دلت را می‌زند که
بی‌هوا بار و بندیل می‌بندی و
خودت را به دستانِ نوازشگرِ جادّه می سپاری.
گاهی آدم محتاج می‌شود به لَختی حواس پرتی،
به تماشای خطوط ممتدی که پشتِ عبورِ خیابان جا می‌مانند
و به تو یادآور می‌شوند که،
روزهای سخت، تمام خواهند‌شد.
باید سفر کرد گاهی،
که هیچ‌چیز به اندازه‌ی یک عبورِ طولانی، حال آدم را خوب نمی‌کند.